Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Uit, op Nieuwjaarsdag
een waardevol, recent verhaal
Ik schrijf dit omdat ik momenteel liefdesverdriet heb. En voor mijzelf een goede manier heb gevonden om hiermee om te gaan. Mogelijk kunnen anderen hier iets mee voor hun verwerking. Zelf heb ik het momenteel niet nodig om het op te schrijven voor mijn eigen proces. Daar ben ik de afgelopen tijd druk mee bezig geweest en ik heb een goede conclusie getrokken.
Op de website www.liefdesverdriet.nu vond ik veel bevestiging van mijn eigen overtuigingen.
Het verhaal is lang. Maar ik zal het kort verwoorden. De verwerking van mijn liefdesverdriet was heel erg kort. En bijna iedereen denkt veel te kort.
Zelf denk ik dat ik hier onverwacht snel in ben. Ik ben diep gegaan.
Heb mijn angsten, pijn, boosheid, wraakgevoelens en nieuwe kracht in de ogen gezien. In 20 dagen tijd.
Eerst onze perfecte relatie. Wij ontmoetten elkaar en wilden vanwege ons
leeftijdverschil eerst nog afstand houden. Na ongeveer drie maanden werden
we als vanzelf naar elkaar toe gezogen en was er voor allebei geen
ontkennen aan. Wij pasten bij elkaar. Wij waren voor elkaar bestemd. Een
jaar na onze ontmoeting gingen wij voor elf maanden samen op reis.
Natuurlijk kwamen we onszelf en elkaar af en toe tegen. We liftten samen
Europa door. Gaven 10 weken lang samen zeilles.
Reisden door Islamitisch Tunesië en Egypte. Hadden samen onze eigen bar voor twee maanden. En reisden als klap op de vuurpijl drie maanden door India en Nepal. Dan leer je elkaar wel kennen. En we zagen en wisten dat het goed was. Zoals ook anderen dat door hadden. We waren een voorbeeld relatie voor velen…
Terug in Nederland werd het moeilijker. Zij terug naar haar studie. Ik een baan als leraar. Wat erg veel energie kost, helemaal als je heel lang vrij geweest bent. Maar we bleven verliefd en deelden zoveel tijd met elkaar als we maar konden. Samen stond de tijd nog steeds stil. We hielden meer van elkaar dan van onszelf en maakten plannen om te gaan trouwen. Weer te gaan reizen. En we wisten al hoe mooi onze eerste dochter zou zijn en hoe ze ging heten. Maar dat was toekomstmuziek. We leefden in het heden, hoewel er momenten waren dat vooral ikzelf leek te wachten op onze prachtige toekomst,terwijl ik het heden maar moeilijk kon verdragen. Als leraar kun je makkelijk overspannen raken.
Zij had het makkelijker.
Studeren. Feestjes.Vrienden. En zij was aan het ontwikkelen. Toen ze me vertelde dat ze voor drie maanden voor haar studie naar Barcelona wilde was dat wel even slikken. Haar drie maanden missen. En ook de confrontatie dat zij wel en ik niet meer die vrijheid had om te kiezen voor wat ik het liefst wilde doen. Ik had een keuze gemaakt voor minstens twee jaar. Ik vond dat ik die verantwoordelijkheid moest dragen. En het ging steeds beter op mijn werk. Ik begon de balans te hervinden. (Maar het was al te laat?) Na Barcelona zou ze bij mij komen wonen.
In onze stad had ze een geweldig stageplek gevonden,waar ze inmiddels met veel plezier is gestart.
In de kerstvakantie samen mijn huis opknappen en ook voor haar als thuis maken. Daar keken we drie maanden lang naar uit. En daar kletsten we over toen ik haar twee keer in Barcelona bezocht. Natuurlijk was ik wel bang dat ze een ander zou ontmoeten, maar zij verzekerde mij bij mijn twijfels voor meer dan honderd procent dat ze nooit iemand kon ontmoeten die ook maar aan mij zou kunnen tippen. En ik vertrouwde daarop. En wist dit voor mijzelf ook zeker…
Twee weken voordat ze naar huis kwam ontmoette zij daar een Amerikaan. Het klikte – iets te goed. Zij wilde het niet toelaten, mij niet bedriegen,blijven geloven in onze gezamenlijke overtuiging. Maar ze werd
oncontroleerbaar, voor haar, hem of mij – verliefd. Ze waren twee weken veel samen. Ze zoenden niet. Ze ging niet lichamelijk vreemd. En hij
respecteerde haar grens.
Maar toen hij weg ging – twee dagen voor zijn naar ons huis zou terug komen – miste ze hem in plaats van mij.
En toen zij thuis kwam – om weer in onze gezamenlijke droom te stappen –
was het haar droom niet meer. En ik stond met lege handen. Ongelofelijk.
Ze voelde zich schuldig. Ik vergaf haar. En vroeg haar ook zichzelf te vergeven.
Ik hoopte dat ze toch bij mij kon blijven. Dat ze niet voor deze illusie hoefde te kiezen. Dat ze niet meer kapot moest maken dan noodzakelijk. Maar dat moest ze wel. Voor ons samen kiezen was voor haar onmogelijk geworden. En het duurde een tijdje voordat ik daar ook van overtuigd was.
Er was veel liefde over. En we wilden allebei proberen zoveel mogelijk van onze oneindige vriendschap te laten voort bestaan. We deelden zoals afgesproken de kerst gezellig bij haar ouders. En dat lukte zo goed dat die in ieder geval niets in de gaten hadden. Maar zij had ook ruimte nodig. En voelde zich verscheurd als ze bij mij was, maar eigenlijk bij hem wilde zijn. Seks was nog mogelijk en geweldig als altijd, maar haar hart was er niet meer bij. We kozen ervoor de drie laatste dagen van 2003 samen door te brengen. En het op 1 januari uit te maken en de gevolgen van haar keuze onder ogen te zien. Drie dagen gelukkig. Maar breekbaarder dan ooit.
1 januari was keihard.
Ik werd vroeg wakker en wist dat we de nieuwe wereld in de ogen moesten kijken.
Ik sloop uit bed en las in haar dagboek. Wat ik niet van haar mocht. De eerste grens die ik overschreed. Maar hierin werd het fictieve voor mij werkelijkheid. Uit haar prachtige manier van schrijven werd mij duidelijk dat dit voor haar echt was. En dat we er niet omheen konden. En dat het moest bestaan. Ik moest wel achter haar gaan staan. De tweede grens die ik overschreed was hem bellen. Ik confronteerde hen keihard met haar keuze. Ik nam op dat moment mijn eigen leven en dat van haar in mijn hand en zette doelbewust het proces in gang. Als ik een probleem heb wil ik zo snel mogelijk aan de oplossing werken. En dan is voor mijzelf veel veroorloofd.
1 januari werd mijn zwartste dag. Zij ging naar haar ouders.
Ons afscheid was liefdevol en nog steeds weten we allebei dat we altijd van elkaar zullen houden. Maar het was UIT.
Ik wilde vluchten in de armen van een andere vrouw en ging hier ook naar op zoek. Iets heeft mij beschermd zodat ik dat niet vond. Want ik zou mij ontzettend klote hebben gevoeld en ik zou niet bij haar hoeven aan te komen met mijn schuldgevoelens.
Twee januari was voor ons allebei de dag om het aan onze ouders en familie te vertellen. Tot die tijd hadden we het allebei wel aan goeie vrienden verteld. Maar we hoopten toen nog dat het met een sisser af zou lopen… Zij reageerden allemaal even verbijsterd. Weten ook hoe goed wij bij elkaar passen. En hadden natuurlijk allemaal hun verhalen van relaties die op deze manier zijn afgelopen. En van relaties die een dergelijke crisis hebben overleefd.
Wij zijn min of meer getrouwd. We hebben elkaar ringen om gedaan en impliciet en expliciet beloftes gedaan. Zij kan die beloftes nu niet meer na komen.Maar ik wel. In goeie en slechte tijden. Tot de dood ons scheidt. Dus ik blijf haar trouw. En geef mij zeker niet aan een andere vrouw. Ik zal haar steunen voor zoveel ik kan. En in mijn moeilijke momenten, ook midden in de nacht, biedt zij mij altijd een luisterend en meevoelend oor aan de telefoon.
Ik schreef haar een verhaal over een trouwe hond die door zijn baas aan de kant gezet wordt voor een puppie. De hond wacht trouw op de stoep. Maar als er een moment komt dat de baas zijn halsband af doet en deze bij de volwassen geworden puppie om doet, dan weet de hond dat hij een ander baasje moet zoeken. Ik ben geen hond en ik lig niet op de stoep te wachten. Maar ik kijk wel aan hoe zij reageert als haar nieuwe puppie volwassen wordt.
Hij komt namelijk voor haar naar Nederland. Dat wordt voor ons alledrie ontzettend spannend. En als ik mijn conclusies moet bijstellen, dan zal ik dat weten. Ik ga hier nu geen tijdslimiet aan verbinden. Dat is onvrij.
Zij kon een eigen woning krijgen in onze stad. Dit werd voor mij de samenballing van al mijn angsten. Ze wil een eigen woning om daar met hem onder mijn ogen hun liefdesnestje te bouwen!!! Dat nooit.
Ik zorgde ervoor (wraak?) dat dat niet door kon gaan. En dat was duidelijk De Grens. Daar mocht ik mij natuurlijk nooit mee bemoeien. Dat is manipuleren en haar leven voor haar bepalen. Drie keer was scheepsrecht. Ik besefte mij dat dit de snelste weg was om haar kwijt te raken. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. En je kunt geen kat in het nauw drijven en verwachten dat deze geen rare sprongen gaat maken. Maar ik lijk toch wel meer op een hond dan op een kat. Ik was diep genoeg gevallen. Op de bodem lagen kussen en het was fijn om de bodem te raken. Ik was klaar voor de wederopbouw. In de voorbije dagen heb ik mijzelf kunnen hervinden. Ik was even haar tegenstander maar daar duw ik haar verder mee weg. We geloven in onze vriendschap en ook die geeft ons momenteel veel kracht. Ze komt af en toe logeren maar zoekt wel naar een eigen huis in onze stad. We hebben nu al veel geleerd. Misschien leert zij binnenkort dat verliefdheid tijdelijk is en niet sterker is dan lotsverbondenheid en eindeloos vertrouwen, eerlijkheid en trouw…?
Ik heb een conclusie getrokken uit mijn zeer intensieve en vermoeiende, vaak slapeloze strijd. Ik heb haar een afscheidsbrief geschreven. En een ticket to… hoe ver ze maar wil gaan. Ik kan haar niet vasthouden. Dat is de beste manier om haar voor goed kwijt te raken. Op mijn muur schreef ik, liefje bent altijd welkom, om te blijven zo lang je wilt, om te logeren, om te gaan – waarheen je maar wilt. Zij heeft tijd, ruimte en afstand nodig. Ik moet haar die geven. Ook al is de tijd oneindig en de afstand naar Amerika. Liefde kan alleen in vrijheid ontstaan.
Ook hebben wij al veel geleerd over onze voorbije perfecte relatie. Dat we wel erg afhankelijk waren van elkaar. Verantwoordelijk voor elkaars geluk.
Heel veel verwachtingen en toekomstdromen die voor jonge mensen ook verstikkend kunnen werken. If you love sombody – like yourself – set them free. Ik zal haar alles vergeven.
Maar ik zal nooit iets vergeten. En ik zal er altijd van proberen te leren. De waarheid is niet hard – maar leerzaam. We weten allebei nu nog beter wat we aan elkaar hebben. We weten allebei niet of haar verliefdheid voor die ander stand houdt. Of wat hier voor in de plaats komt. En of ze als die verliefdheid verdwijnt weer verliefd kan worden op mijn. Dit is volgens haar noodzakelijk om een goeie relatie te hebben. En als ik bij me zelf te rade ga, en ik doe al 20 dagen niets anders, dan weet ik dat dat, voor een relatie in balans, waar is.
Zij heeft haar vrijheid en onafhankelijkheid afgedwongen. En ik? Ik ben op mijzelf terug geworpen en heb nu al ontdekt dat er veel meer in mij zit dan ik er de afgelopen tijd uit heb gehaald. Ik was emotioneel nogal mat.
Nu weet ik weer dat ik leef. Ik praatte de hele tijd over wat ik wilde, maar deed het niet. Ik wachtte op haar. Hoe lang eigenlijk al? Deze klap in mijn gezicht heeft mij wakker geschud en op een pad gezet.
Leef je eigen legende in het heden. De toekomst bestaat niet. En het verleden komt nooit meer terug. Dat is toegepaste wijsheid uit De Alchemist.
Je eigen legende is niet een doel in de toekomst, maar een pad dat je NU moet wandelen. En onze paden waren teveel dezelfde, om nog echt ons eigen pad te kunnen zijn.
Mijn huidige legende is om de inzichten die ik dankzij deze gebeurtenis heb verworven, met anderen te delen. Via deze website. En misschien nog wel op veel andere manieren. Daarnaast heeft dit alles mij inmiddels geïnspireerd tot heldere nieuwe keuzes in mijn “carrière”. Om een punt te zetten achter dingen waar ik al langer mee wilden stoppen. En ik heb een prachtig lied geschreven en ben ook beeldend heel creatief geweest. Ook denk ik erover om mijn nieuwe kracht in te zetten om vriend van een andere vriendin te helpen, die zich door hun breuk in grote ellende zit...
…
Als de makers van de website hierin geïnteresseerd zijn stel ik mij graag beschikbaar om aan hun prachtige idealistische doel, mensen helpen die in
geestelijke liefdesnood verkeren, mee te werken.
(Auteur bij redactie bekend)
P.S. Ik besef mij dat ik nog steeds heel veel pijn ga hebben als zij
definitief voor hem kiest. Maar terugkijkend weet ik dat ik de kracht zal
hebben om daar mee om te gaan en mijn eigen pad te blijven lopen. Dus met
of zonder haar. Ik geloof dat zij mijn grote liefde is. Maar als ze dat
nooit meer zijn kan, weet ik dat er binnen mijn bereik nog een andere
grote liefde zal zijn. Ik geniet van het leven. Zoals zij dat graag ziet.
Zonder haar daarvoor verantwoordelijk te stellen.
Als iets echt het allerbelangrijkste voor je is, zal het hele heelal
samenspannen om te zorgen dat je dat bereikt. (Uit: De Alchemist – Paul
Coelho)
